Piotr Orzechowski lubi zaskakiwać. Po Pendereckim,
nieco mniej porywającym Bachu i genialnej płycie z High Definition Quartet tym
razem sięga nie po konkretnego kompozytora, ale po formę i dodajmy do tego
formę dość szczególną, bo tak czysto teoretycznie nie mającą ze współczesnością
wiele wspólnego.
15 Studies for the Oberek.
Barwa, harmonia, puls, melodia i impuls jako czysta
improwizacja. Pięć grup (po trzy utwory w każdej grupie), dookoła których Piotr
Orzechowski tworzy swoją wizję tytułowej formy tanecznej. Co ciekawe. Forma
sama w sobie nie jest dla Orzechowskiego w żadnym stopniu ograniczeniem
inwencji twórczej, ale punktem, od którego pianista dopiero wychodzi. Takim
swoistym punktem zapalnym. Jakby szeroko pojętym tematem.
Nie interesowały mnie studia nad formą oberka. Ona niejako ginie, czy ulega przetworzeniu. Obecny kształt tańca to łuszcząca się powłoka tego, co żywe, co nieodkryte w młodym pokoleniu. To przecież zawsze była muzyka ludzi młodych, do zabawy, skakania, a współcześni nie są tym zainteresowani. Prawdziwy oberek to spontaniczne uzewnętrznienie emocji, tych najszczerszych ukrytych w człowieku. To, co pozostaje z tego uzewnętrzniania, to tylko łuna, którą możemy podziwiać. Moja płyta to muzyczna opowieść o sile rzeźbiącej kształty, rytmy, harmonie według pewnego konkretnego wzoru.
Piotr Orzechowski Jazz Forum
Właściwie, trudno nie zgodzić się z pianistą. W
dzisiejszej muzyce rozrywkowej ludowość o ile w ogóle się pojawia, to wyłącznie
w formie zinfantylizowanej. Uproszczonej do bezwzględnego minimum, żeby nie
powiedzieć do tandety...
Płytę otwiera długi akord. Przytrzymany, otwierający
muzyczną czasoprzestrzeń i wprowadzający do świata skrupulatnie i pieczołowicie
kreowanego przez pianistę. Łącząc światy muzyki ludowej, klasycznej i jazzu tworzy
Orzechowski niepowtarzalny i intrygujący muzyczny pejzaż podając swoją własną
wizję muzycznej formy. Formy dość archaicznej w swych muzycznych konotacjach,
ale też formy, która dzięki Orzechowskiemu dostaje nowe życie naznaczone
dzisiejszą jakby nie patrzeć estetyką muzyczną.
Orzechowski = Przestrzeń.
Już Experiment Penderecki była płytą, na której
Orzechowski zachwycił ogromną przestrzenią jaką słychać było w każdym niemalże
takcie. Tak jest i tym razem. Z czym zostaje słuchacz? Obcując z tą pianistyką
rzeczywiście gubi się poczucie obecnej, teraźniejszej czasoprzestrzeni,
zatracając się w nierealnym, acz tworzonym tu i teraz muzycznym świecie. Tu nie
ma pospiesznie gaszonych improwizacji i nieprzemyślanych dźwięków. Jednocześnie
nie rezygnuje pianista z elementu zaskakiwania słuchacza nagłymi zwrotami
muzycznej akcji (przyspieszenie w Study 3). Jakby zwolnieniem, opóźnianiem
kulminacji, która przecież nadchodzi, bo to do niej prowadzi wciąż
nadbudowywana dramaturgia poszczególnych Studiów (a może tłumaczyć to jako
muzyczne Stadia?).
Czy to najlepsza płyta w dorobku młodego (rocznik 90)
pianisty, to trudno taj jednoznacznie na dzień dzisiejszy ocenić (choć dla mnie
najlepszą pozostaje ze wszech miar genialna Experiment Penderecki), ale z całą
pewnością jest to płyta ważna, bo wynikająca z aktualnej potrzeby wyrażania
siebie przez muzyka. A Orzechowski jest pianistą bez dwóch zdań wyjątkowym.
Najbardziej świadomym (wystarczy poczytać wywiady, w których ów
background niezwykle czytelnie wykłada) i jednocześnie najbardziej
perspektywicznym na naszej rodzimej scenie.
Cytat pochodzi z wywiadu przeprowadzonego z Piotrem
Orzechowskim przez Marka Duszę i opublikowanego w Jazz Forum nr 12/2014
Jeżeli spodobał się Tobie wpis, to może zainteresują się też inne posty?
Miles, czyli coś, co napisałem już jakiś czas temu.
Coś o "wentylach bezpieczeństwa", czyli idealny tekst na dziś dzień
i coś jeszcze starszego, czyli o dobrym polskim smooth jazzie
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz