Leszek Kułakowski i Jego jazzowe Szkice

Płyta, która została mi przesłana z wytwórni DUX, to fonograficzna gratka dla fanów jazzu, bowiem Piano Concerto oraz Sketches Leszka Kułakowskiego nie pozostawiają żadnych wątpliwości z czym mamy do czynienia… obie kompozycje są nasycone „do szpiku kości” jazzem.. i jest to ich niezaprzeczalny atut.

Dwie kompozycje Leszka Kułakowskiego, to kompozycje niezwykle silnie nasycone jazzem. W zasadzie nie ma większego sensu stawiać twierdzenia, iż dostrzegalne są w nich wpływy jazzu. Jest to bowiem jazz par excellence.  Piano concerto, w którego partyturze widnieje podtytuł Słowiańsko-jazzowe faktury na fortepian i orkiestrę, jest kompozycją ciekawą. Jak pisze sam kompozytor podtytuł „definiuje artystyczne i stylistyczne Credo mojej kompozycji- intensywnej jazzowej narracji, kontrastującej intensywny drive ze słowiańską emocjonalnością ”. Warto wymienić elementy, które pozwoliły mi postawić explicite stwierdzenie, iż mamy do czynienia z jazzem. Eksponowany interwał zmniejszonej kwinty- pojawiający się nie tylko w części I ale i na początku części III, jest jedną z najbardziej charakterystycznych , cech. Jednocześnie spaja części skrajne kompozycji. W zasadzie jedynym „klasycznym elementem” w koncercie może być układ części. 3-częściowa budowa, części skrajne szybkie i część środkowa liryczna… to w zasadzie tyle, gdy chodzi o „klasykę”… dalej wymieniane elementy, są czysto jazzowe. Ragtime w części środkowej, synkopujący puls w części I oraz III…  Zdecydowanym atutem- prócz oczywiście samej kompozycji- jest gra pianisty (brat kompozytora Bogdan Kułakowski- któremu de facto kompozycja została zadedykowana) i jego dialog z orkiestrą (Orkiestra Symfoniczna Polskiej Filharmonii Bałtyckiej im. Fryderyka Chopina w Gdańsku, pod batutą znakomitego Szymona Bywalca). „Zrozumienie” partytury i co za tym idzie intencji kompozytora jest niezwykle ważne- co podkreśla sam kompozytor, w dołączonej do płyty książeczce-dlatego też trafne okazało się powierzenie roli solisty sprawdzonemu pianiście, któremu nie jest obca jazzowa stylistyka. Solista podkreśla swoją grą wszystkie elementy jazzowe, czyniąc to niezwykle „naturalnie”, co z kolei sprawia, iż płyty słucha się z niekłamaną przyjemnością.

               Druga kompozycja Sketches for Jazz Trio & Symphony Orchestra, to również trzyczęściowy utwór, w którym ponownie dwie części skrajne są szybkie, natomiast środkowa jest wolniejsza. W tej kompozycji, „dochodzi do głosu” kolejny- choć bodaj najważniejszy- jazzowy element- improwizacja. („Główny temat z I części Prestissimo to absolutnn „czysta” improwizacja, nagrana, zapisana i tylko zinstrumentowana w późniejszym etapie. Uważam to za wartość, gdyż niesie element świeżości i prawdy”). Również warto zaznaczyć, iż ponownie- orkiestra nie jest tłem dla Tria (Leszek Kułakowski Trio w składzie: Leszek Kułakowski- piano, Jacek Pelc- perkusja oraz Piotr Kułakowski- bas), ale równorzędnym partnerem: „Ważnym elementem w Szkicach jest balans emocjonalny pomiędzy triem a całym aparatem orkiestry. W kompozycji dbam o kolory, barwy, sonoryzm”. W tym utworze, chciałbym zwrócić uwagę na doskonały „warsztat” i zgranie, jakie prezentują muzycy z Tria. Mamy do czynienia z jazzem na najwyższym bowiem poziomie. Z resztą, polscy jazzmani nie od dziś uznawani są „najwyższą półkę”…  Jeszcze jeden element wymaga podkreślenia. Radość z muzykowania. Jazz jest bowiem muzyka „szczerą”, czego niekiedy brakuje „przeintelektualizowanej” muzyce klasycznej: „Improwizacja pozwala na bezpośredni, autentyczny przekaz emocji, radości, bólu, miłości, wszelkiego rodzaju emocjonalnej ekspresji. Wyraża uczucia „tu i teraz”, zachowuje spontaniczność i nie jest przeintelektualizowana. Nadmiar intelektu zabija niestety radość muzykowania, że muzyka redukowana jest do techniki kompozytorskiej […]”. Te słowa są doskonałym zakończeniem i jednocześnie oddają „charakter” muzykowania, z jakim słuchacz „spotyka się” słuchając w domowym zaciszu tą płytę… Ja zdecydowanie ją polecam:

Ode mnie: *****