Kilka myśli, czyli czternastka Garretta

Zauważyłem, że dawno, zbyt dawno nie dawałem upustu swoim skłonnościom felietonistycznym... często pojawiały się i owszem analizy (przyznaję się, iż niekiedy poczynione mniej fachowo, niż bym tego chciał...)... i recenzje, ale felietony nie aż tak często.. i źle. Postanowiłem się poprawić i co tydzień- choć czy to co tydzień, będzie faktyczne i rzeczywiste wyjdzie jak to zwykle bywa "w praniu"- systematycznie publikować moje felietonistyczne wynurzenia... aczkolwiek w ty akurat wypadku znowu z założenia felieton okazuje się klasyczną reenzją, ale niech już będzie...

David Garrett (właść. David Bogartz)… nie ukrywam… nie przypuszczałem, że uczynię „bohaterem” pierwszego z serii felietonów właśnie skrzypka/ ex-modela… temat przyszedł właściwie nieoczekiwanie… popychadłem okazała się jego nowa płyta „14”. Płyta w pewnym sensie archiwalna, ale dobrze ukazująca ogromne możliwości 14- letniego wówczas skrzypka- już wirtuoza… oczywiście. Można od razu poczynić pewien zarzut i podejść ze sporą rezerwą do tej- i nie tylko do tej zresztą (niedługo pojawi się płyta młodziutkiego Janka Lisieckiego z etiudami Chopina- po poprzedniej płycie spodziewam się sporego zaskoczenia muzycznego)- płyty, bo często okazuje się, że owszem talent u młodego muzyka spory, technicznie jest wszystko dobrze ale interpretacyjnie jeszcze niedojrzały… co psuje całe nagranie. Jak jest z Garrettem? Zacznę od początku… osobiście zacząłem poznawać Garretta od „Rock- Symphonies”… początkowo traktowałem go jako- przepraszam za wyrażenie- „zjawisko” oryginalne i tyleż efektowne co niegdysiejsze „POP”- isy Vanessy Mae. Muzyka mi się podobała, ale zastanawiałem się ile w tym wszystkim jest znowu popisu i takich zwyczajnych muzycznych efektownych sztuczek (trochę tak jak z Fantazją „ruską” na trąbkę, czyli wszystko pod palcami, a mówiąc innymi słowy, jest to utwór, którego wykonanie budzi spore emocje- kryje się za tym kilka technicznych fajerwerków- jak np. obiegniki dźwiękowe, będące de facto konfiguracją sąsiadujących ze sobą wentyli i niewiele więcej) a ile faktycznej sztuki… nie powiem bo absolutnie rozłożył mnie na łopatki coverem „Master of Puppets” (polecam na YouTube wersję live in Berlin warto zwrócić uwagę, z jaką łatwością on się „bawi” muzyką i muzycznymi tematami), ale jakoś ten akurat problem nie dawał mi spokoju… poczytałem trochę biografię Garretta… praktycznie od wczesnej młodości pojawiają się „największe” nazwiska muzyków. Muzyków absolutnie wyjątkowych i w kilku wypadkach wręcz genialnych… Ida Haendel, Claudio Abbado, Zubin Mehta, Issak Stern, w końcu Julliard School i Itzhak Perlman… dopiero to, faktycznie „otworzyło” mnie na Garretta. Później przyszło nagranie Legacy… o tyle wartościowsze dla mnie niż „14”, że ukazująca talent Garretta nie 14 lat temu, ale „tu i teraz”. Wracając do „czternastki”… dla młodego Davida był to czas nauki u w Royal College of Music w Londynie u Idy Haendel, ale nie tylko. Jako „trzynastolatek” za namową Claudio Abbado podpisuje kontrakt z… Deutsche Grammophon… a to już ogromny sukces… pierwsza płyta, to koncerty Mozarta pod Abbado, następnie wychodzą Kaprysy Paganiniego… ale tu pojawia się „luka” na „14”… jaka jest ta właśnie płyta… po pierwszym słuchaniu bardzo dobra, to na pewno… pierwsza myśl, to bardzo mądre dobranie programu na płytę… pojawiają się Wieniawski (Fantaisie brillante, op. 20), Kreisler (Liebeslied oraz Praeludium Und Allegro (In The Style Of Gaetano Pugnani)),  Tartini (Sonata Violin and Continuo in G minor, B. g5 - "Il trillo del diavolo"), Dvorak (Humoresque), Czajkowski (None but the lonely heart, Op.6, No.6 (Nyet, tolko tot, kto znal) (Adapted For Violin And Piano)) i Schubert (Ave Maria)… oczywiście, jak na przeciętnego czternastolatka to program szalenie wręcz ambitny. Technicznie trudny (Garrett radzi sobie pod tym względem bardzo dobrze), ale jeszcze interpretacja… i tu jest zadziwiająco dobrze, co pokazuje, że nie mamy do czynienia ze znakomitym „technikiem”, ale i dojrzałym interpretatorem- co zasługuje na osobne słowa uznania. Zachwyca- mnie osobiście i Tartini i Wieniawski… brzmieniowo, technicznie i interpretacyjnie… niepokój, jaki towarzyszył Rock Symphonies już dawno uleciał ustępując może nie kompletnemu zachwytowi, ale mimo wszystko jednak zachwytowi… ale i płyta pociąga za sobą przykre konstatacje… Wychodząc od Rock Symphonies to na taką płytę w naszych „popularnych” warunkach rynkowych raczej się nie doczekamy… jest ona zatem swoistym fenomenem… u nas… (z resztą u nas trudno doszukać się dziś ciekawych muzycznych propozycji) jak jest za granicą?… odwołanie w tym wypadku Davida Garretta do Alexandra Rybaka nie jest tu jakimś dziwnie poczynionym. Ale i ich postawa okazuje się ma ze sobą wiele wspólnego. Rybak to przecież również klasycznie kształcony skrzypek, aczkolwiek nie w tak prestiżowych uczelniach co Garrett. Różnica wydaje mi się tkwi mimo wszystko w talencie obu skrzypków… i repertuarze… Rybak skupił się bardziej na popie, aczkolwiek raczej ambitnej jego odmianie (da się tego słuchać, mało tego słucha się tego nawet przyjemnie), natomiast Garrett czyni raczej rozrywkowe odskocznie w bok od klasyki… jego nagrania „klasyczne” i „nieklasyczne” okazują się znakomite…